در این درس به بررسی صرف فعل مضارع در صیغههای دوم شخص جمع (مثنی، جمع مذکر، جمع مؤنث) خواهیم پرداخت.
یار عزیزمان یعنی فعل ذَهَبَ را فرا میخوانیم.
أَنتُم تَذهَبونَ :شما (مذکر) میروید.
در این حالت به اول سادهترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، تَـ اضافه میکنیم و آخر فعل ـونَ اضافه میشود.
أَنتُنَّ تَذهَبْنَّ : شما (مؤنث) میروید.
در این حالت به اول سادهترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، تَـ اضافه میکنیم و آخر فعل ـنَّ اضافه میشود.
أَنتُما تَذهَبانِ : شما دو نفر (مذکر و مؤنث) میروید.
در این حالت به اول سادهترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، تَـ اضافه میکنیم و به آخر فعل ـانِ اضافه میشود.
هنگامی که کلمه پرسشی لِماذا (برای چه) میتوانیم با دو کلمه «لِأَنَّ: برای اینکه» یا «لِــ: برای» به آن پاسخ دهیم.
لِماذا أنتُم مَسرورونَ؟ : چرا شما خوشحال هستید؟
لِأَنَّ نا ناجِحونَ فِی الْمُسابَقَةِ: برای اینکه ما در مسابقه پیروز شدیم.
حرف لا یکی از کاربردهایش غالباً، منفی کردن فعل مضارع است.
أَنَا لا أَکْذِبُ: من دروغ نمیگویم.
گاهی حرف ما افزون بر فعل ماضی، فعل مضارع را نیز منفی میکند.
ما یَعْلَمُ: نمیداند.